Marzenia ambitnych dzieci nieambitnych rodziców

Naszła mnie dość mocna refleksja, a właściwie wystarczyło tylko kilka minut. W trakcie zdejmowania prania przez przypadek (no dobrze, dobrze; nie idzie wyłączyć zmysłu słuchu, bo się chce) podsłuchałam rozmowę, a właściwie to dwie. Rozmawiali dwaj dość młodzi sąsiedzi, jeden ma dwójkę dzieci, drugi pewnie się szykuje na własne pociechy. Kulturalnie, bez podnoszenia głosów, jakichś dziwnych podtekstów. Ba, nawet się nie denerwowali, kiedy któreś dziecko im przerwało. Druga rozmowa nawet nie wiem czego dotyczyła... Pełna bełkotu, przekleństw, dziwnych wyrażeń, śmiania się z niczego. Jak myślicie, którzy to moja rodzina?

Niestety.

Dzięki dorastaniu w takiej rodzinie moim nadrzędnym celem stała się chęć szybkiego odseparowania się od takich ludzi. Boję się ludzi pijanych, alkoholu, nie wiem czego oczekiwać. I wiecie co jest najgorsze? Że nie wierzę we własne możliwości. W to, że można żyć bez alkoholu. Wciąż mam obawy, że pójdę w ich ślady, mam zaburzone postrzeganie życia. Ciężko jest mi myśleć o tym, że jest wiele osób takich jak ja i, o zgrozo, takich, które dopiero przeżyją to, co ja. A może trafią nawet gorzej.

To smutne, że w Polsce jest takie odgórne "pozwolenie" na alkohol. Rodzi się dziecko? Trzeba to oblać. Urodziny, imieniny? Trzeba to oblać. Zdany egzamin, zdobyta praca? Trzeba to oblać. Weekend? Trzeba to oblać. Ktoś umrze? TRZEBA SIĘ NAPIĆ. Na co wam alkohol? Co on daje oprócz plączących się nóg, języka i myśli? Bardzo często nie wiecie co wtedy robicie i mówicie.

W mojej rodzinie spotkałam się z myślą, że butelka piwa codziennie to nie alkoholizm. Ale spróbujmy z drugiej strony. Czy dadzą radę wytrzymać bez tej butelki piwa? Niestety nie i to jest już uzależnienie, ale nie mnie to wszystko naprawiać.

Co pozostało mi zrobić? Oczekiwać na cud? Przestałam w to wierzyć, więc zwyczajnie zaczęłam mniej zwracać uwagę na wszystko co się w domu dzieje. Nie przykładam do tego tak wielkiej wagi, mniej płaczę, lepiej śpię, mam weselsze myśli. Teraz łatwo mi to pisać, ale kiedy byłam w gimnazjum i miałam przed sobą wizję jeszcze tylu lat nauki, było mi ciężko. Aktualnie jestem po maturze i wyczekuję na październik. Niecierpliwie tupię nóżkami na samą myśl o tym, że będę mieć swój niewielki pokoik chociaż niewiele kilometrów z tego miejsca. Będę mieć swoje miejsce, w którym zaznam nieco spokoju i nikt mi nie będzie bełkotał codziennie nad uchem.

Co ma na celu ten tekst?
Tak właściwie to potrzebowałam dać upust swoim emocjom, bo ostatnio gotowało się ich we mnie wiele i nie wiedziałam jak sobie poradzić z tą całą frustracją, która we mnie urosła.
Drugorzędnym celem było pokazanie jak się czują dzieci alkoholików. Nie mogę mieć własnego zdania, nie mam z kim podyskutować (moja rodzina nie należy do ambitnych; jeśli się dostanę na studia to będę drugą osobą w rodzinie, która takie rozpoczęła), nie mam miłości (u mnie miłość załatwia się kupieniem jedzenia albo nowego sprzętu do domu), nie mam zrozumienia, rozwoju. Nic z tych rzeczy. Kiszę się w tym wszystkim razem z nimi i jednocześnie staram się włożyć trochę kreatywności do własnego życia.

Wyszło trochę depresyjnie, ale tak wyglądała duża część mojego życia. Z tego doła pomógł mi wyjść Najwspanialszy, za co mu serdecznie dziękuję. I nie wiem gdzie byłabym w tym momencie, gdyby nie Twój upór w dążeniu do celu.




Nigdy nie wierzcie w słowa "nie będziesz mieć lepiej niż masz teraz". To typowa dogryzka ludzi, którym w życiu nie wyszło i chcą Was nastraszyć.




I wiecie co? Łapcie życie i ciśnijcie jak cytrynę na lemoniadę. Ono to lubi! :)

Jak to jest być maturzystą?

Zapewne pamiętasz swój pierwszy dzień w szkole średniej. Mój był właściwie nie tak dawno temu. Dokładnie 3 lata, 8 miesięcy i 17 dni temu. I wiecie co? Dużo się przez ten czas zmieniło, a ja nadal wspominam najważniejsze słowo, powtarzane niczym świętość i mantra: „matura”.

Czujecie te ciarki przebiegające po kręgosłupie?

Całe 4 lata nauki opierały się głównie na straszeniu maturą i… tak właściwie nikt się tym nie przejął. No dobrze, dobrze! Ja się przejęłam. Ja czytałam lektury, ja się uczyłam, ja płakałam, że nie rozumiem. I wiecie co? Niepotrzebnie.

Wczoraj miałam swoją ostatnią maturę – język polski ustny. Przydała mi się jedynie jedna lektura, ale to pewnie dlatego, że była to jedna z ostatnich (i jej treść pamiętałam najbardziej). Jestem także bardzo zdziwiona jak dużo udało mu się uzyskać (87%).

A więc jak to jest być tym maturzystą? Cały maj chodzisz w ogromnym stresie, chudniesz 2 kilogramy w dwa tygodnie, mimo że żyjesz na słodyczach i słodkich napojach. Całe dnie powtarzasz lektury, ewentualnie słówka z angielskiego, a kiedy jest już po wszystkim… śmiejesz się z własnej głupoty i niepotrzebnej ilości stresu.

Mam dla Ciebie jedną wskazówkę przed egzaminami ustnymi. Rozgrzej mózg rano. Koniecznie. Jeśli masz język polski na późniejszą godzinę to spróbuj przerobić zadania, które pojawią się wcześniej. Gorzej jeśli masz egzamin rano, ale wtedy możesz zrobić ze dwa zestawy, np. z wcześniejszych dni. Nie idź tam z pustą głową, nie jest to najlepszy pomysł. Myśl! Jak powiedzieć, co powiedzieć, kalkuluj. :)

Mogę jedynie życzyć powodzenia przyszłym maturzystom. Nie martwcie się, wszystko się uda.

Idealna, ale tylko na zdjęciu

Pamiętam siebie sprzed paru lat. Próbowałam zrzucić trochę nadbagażu z brzucha, ud i tym podobnych. Zdrowa dieta, zero słodyczy, trochę ruchu. W tym momencie właściwie nie chodziło mi w większości o własne zdrowie co o wygląd. Uważałam, że moim największym problemem jest waga. Jeśli ktokolwiek chciał spędzić ze mną chwilę dłużej niż to wymagane to zaczynałam być podejrzliwa. Bo co ta osoba chciała ode mnie – brzydkiej istoty? Non stop porównywałam się do innych ludzi, zdjęć z internetu i cały czas byłam z siebie niezadowolona.

Zdecydowanie nie bierz ze mnie przykładu

Kategorycznie nie polecam ustawiania sobie jakichś tapet z naszą wymarzoną sylwetką na telefonie, komputerze, tablecie i gdzie tam jeszcze chcesz. Twoje ciało samo wie jak wiele tkanki tłuszczowej może się pozbyć i skąd konkretnie. Nie masz na to wpływu i żadne ćwiczenia konkretnie „spalające tłuszcz z brzucha/ud/boczków/etc” Ci nie pomogą. Niestety taka jest nasza natura. Podejrzewam, że zdjęcia mogą po czasie stać się dla Ciebie demotywujące, denerwujące, przypominające o tym, że KONIECZNIE musisz dzisiaj ćwiczyć inaczej nie osiągniesz wymaganej sylwetki.

BZDURA!

Oczywiście oglądanie szczupłych ciał, aby się zainspirować lub pobudzić do działania jest w porządku, ale nie obieranie tego konkretnego ciała jako tego jak chcemy wyglądać. A poza tym zdjęcie może być dowolnie zmanipulowane w programie graficznym, osoba może wspomagać się odżywkami lub ćwiczyć już kilkanaście lat. U początkującego niekoniecznie po pół roku można zobaczyć mięśnie.

Ostatnie, ale wcale niemniej ważne

Pamiętaj, że najważniejszą rzeczą w tym wszystkim jest to jakim Ty jesteś człowiekiem, a nie to jaki rozmiar spodni czy koszulki nosisz. Diety (a zwłaszcza te niskokaloryczne) potrafią rozdrażnić na dość długi okres czasu, zmuszanie się do ćwiczeń potrafi nas wyczerpać, a to może niekorzystnie wypłynąć na emocje wokół Ciebie. Nie daj się podpuścić ludziom, którzy Cię krytykują. Prawdopodobnie nie mają nic więcej do zaoferowania niż tzw. „ładna buzia”.

Nazwa bloga

Niejako nazwa bloga właśnie zahacza o tę sprawę. Mogę być idealna dla siebie, dla chłopaka dla ludzi wokół, a nie idealna jak ta osoba ze zdjęcia.

Moje postanowienia

Zauważyłam ostatnio, że chyba podświadomie zajadam stres związany ze zbliżającą się maturą. Nie mam tego sobie za złe, każdy przeżywa to na swój specyficzny sposób, ale boli mnie trochę żołądek od tej ilości jedzenia. Po maturach mam zamiar zabrać się za wzmocnienie kondycji (zerowej), ponieważ grozi mi (nawrót?) astma. Ćwiczeniami wzmocnię swój układ odpornościowy i powinnam się dzięki temu lepiej poczuć. Piszę to publicznie, bo w ten sposób będzie mi się łatwiej zabrać za siebie po raz (eh, który to już?) kolejny… Może po prostu co tydzień będę wklejała swoje zmagania z powrotem do kondycji, czyli co zawaliłam, a co zrobiłam dobrze. Wiem, że takie wpisy są dla niektórych motywujące, bo człowiek nie jest nieomylny, prawda?

A teraz… Może niech pogoda będzie korzystniejsza dla nas wszystkich? Musiałam dzisiaj wyjść w zimowych butach i kurtce, bo bym zamarzła :(

Follow my blog with Bloglovin

Wszystko się zmienia

Tak, Ty też. Nie chodzi tu o to, że KTOŚ się zmienił i w Twoim mniemaniu na GORSZE. Tu wcale nie o to chodzi. Bo wiesz… na każdego coś oddziałuje. A właściwie wszystko oddziałuje i kształtuje jego zachowania i myśli. To nie tak, że ktoś sobie wymyślił, że teraz w tym momencie się zmieni po to, abyś Ty to odczuwał. I czuł się gorszy.

To wszystko jest właściwie niezależne od nas.

Czy wiesz w jaki sposób wpłynie na Ciebie obejrzany odcinek serialu? Spacer w lesie? Czytanie książki? … Czytanie tego tekstu? Ja też nie wiem. Chociaż to nas łączy.

Wygląd

Tu też wszystko może się diametralnie zmienić. Osoba, którą pamiętasz z podstawówki była strasznie szczupła i można było policzyć każdą kosteczkę na jej ciele, a teraz jest jej dwa razy więcej? No i bardzo dobrze, może źle czuła się w swoim ciele. A pamiętasz też tę, która kryła się po kątach z batonikami? Teraz z powodzeniem nosi krótkie bluzki i szorty latem. Pamiętasz ją pewnie jako zakompleksioną osobę. Któraś z nich zmieniła się na gorsze? Oczywiście, że nie! Pamiętaj o tym, że to jest ich życie i ich ciało, i nie powinieneś w nie ingerować.

Miałam jeszcze niedawno całkiem długie włosy, sięgały mi kilka centymetrów za łopatki. Jedni twierdzili, że są piękne, nie powinnam ich ścinać, za to mi zaczęły bardzo przeszkadzać. Z racji problemów z tarczycą wypadały na potęgę, były wszędzie dosłownie. Czasami suche jak siano, za dwa dni tłuste, jakbym je w smalcu wymoczyła. Wiecznie rozdwajające się końcówki pomogły w decyzji o ich ścięciu. Oczywiście po ścięciu spotkałam się z przychylnymi opiniami jak i z tymi „Dlaczego to zrobiłaś!? Będziesz żałować!!!”. Minęły już 3 miesiące, a ja nie tęskniłam za nimi nawet jednego dnia. Łatwiej mi je teraz umyć, nałożyć olej czy maskę na włosy. 

Sama również zmieniłam się tak wewnątrz siebie. Według mnie na lepsze, według innych… cóż, staram się nie wiedzieć.

Kilka lat temu byłam małą zakompleksioną kulką tłuszczu, która uważała o sobie tylko najgorsze rzeczy i prawie każdy człowiek wydawał się jej obrzydliwy. Strach przed otworzeniem się na inną osobę, bo co ona sobie pomyśli o mnie, o moich zainteresowaniach, wyglądzie, sposobie myślenia. To był trudny czas – początki technikum. Miałam tak wiele nieporozumień z rówieśnikami, że jeszcze bardziej zamknęłam się w sobie. I wtedy nastąpiła pierwsza poważna zmiana. Stwierdziłam, że winę w tym wszystkim ma moja nadwaga (według BMI niewielka, w wyglądzie dość wielka). Zrzuciłam około 10kg, mój organizm zaczął całkiem inaczej funkcjonować, miałam więcej energii, chęci do uśmiechania się i tak jakoś wyszło, że w tym okresie mój przyjaciel z klasy stał się moim chłopakiem. Reszta zmian nastąpiła dzięki niemu. Więcej uśmiechu, mniej przejmowania się rzeczami nieistotnymi i świat stał się łatwiejszy.

To teraz najważniejsze…

Nie bój się zmian! Ani swoich, ani innych osób. One zawsze mają jakieś podłoże, jakiś powód. Nie dzieją się bez przyczyny. Bo w końcu motyl na początku był tylko brzydką gąsienicą i też się zmienił. Czy na gorsze? Odpowiedz sobie sam.

Czy Ty też zauważyłeś zmiany u siebie, swoich najbliższych lub innych ludzi w swoim otoczeniu? W jaki sposób na nie reagujesz?

Follow my blog with Bloglovin

Człowieku, uśmiechnij się!

Czyli kilka trików i sposobów na to, aby wprowadzić w swoje życie trochę radości i szczęścia.

1. Uśmiechaj się!

No właśnie. Znasz to?

Wstajesz rano z łóżka, a za oknem leje deszcz. Tobie wyskoczył pryszcz na brodzie, okazuje się, że skończyły się Twoje ulubione płatki… Masz tylko ochotę wrócić do łóżka i owinąć się szczelnie kołdrą.

Nie rób tego! Marsz przed lustro i… uśmiechaj się! Mimo że nie masz ochoty to zaraz zrobi Ci się lepiej. Naprawdę, nie kłamię. Wiem, że taki uśmiech wygląda nienaturalnie, ale po chwili zauważysz to. Zachce Ci się uśmiechać i cieszyć dniem. Wiele razy uratowało to mój dzień od totalnej katastrofy.

Niewyspany człowiek, bad hair day, zły wygląd cery, ale uśmiech na twarzy MUSI być!

2. Posprzątaj trochę

W zagraconej przestrzeni naprawdę ciężko się myśli. Ubrania walające się po krzesłach, brudne talerze wokół komputera i kurz na pewno nie pomogą Ci w poprawieniu humoru. Dodaj do tego ulubioną muzykę, a uśmiech na twarzy masz jak w banku!

3. Wyjdź z domu

Wszystko na co patrzysz w domu wydaje Ci się nudne, pozbawione wyrazu, wszyscy Cię denerwują? Ubierz się, weź psa (o ile go masz) i idź na spacer. Pies będzie Ci niesamowicie wdzięczny za długi spacer, a Tobie pewnie udzieli się jego zadowolenie. A jeśli nie… 

4. Poćwicz trochę

Wszyscy wiedzą, że przy ćwiczeniach wydzielają się endorfiny. One z pewnością rozprawią się z Twoim złym humorem. A po ćwiczeniach… będziesz tak zmęczona, że nawet nie będziesz pamiętać o smutku czy melancholii. 

5. Przestań przejmować się błahostkami

Nie poszła Ci kartkówka z jakiegoś przedmiotu? Poplamiłaś ulubione spodnie? A może się z kimś pokłóciłaś? Nie przejmuj się tymi rzeczami, w końcu kartkówkę możesz poprawić, spodnie uprać, a z osobą się pogodzić. Na wszystko jest jakiś sposób, nie trzeba od razu się smucić i wynajdywać najgorszych scenariuszy.

6. A kiedy wszystko zawiedzie... Czekolada

Cóż, to mój ulubiony i sprawdzony sposób. Pomaga na wszystkie bóle, rozterki życiowe i smutki. A jeśli z nią przesadzisz to wróć do punktu czwartego.

A wy? Jakie macie sposoby na przegonienie złego humoru?

Follow my blog with Bloglovin

Dlaczego nie lubię świąt?

Nie wiem czy jestem wyjątkiem, czy może tylko potwierdzam regułę, ale świąt nie lubię i nie wiem czy będę w stanie je polubić. Nie chodzi tutaj o to, że większość ludzi przeprowadza wtedy gruntowne porządki (uwielbiam sprzątać!), ale raczej o coś innego.

Bałagan w kuchni

kaboompics.com

Od kiedy pamiętam to ja byłam główną osobą, która piecze wszystkie ciasta, jakie pojawią się na świątecznym stole. Spędzałam czasami i całe dwa dni z mikserem i mąką. Nie lubiłam tego, bo kiedy mi coś nie wyszło było mi to wypominane przez czas, dopóki ciasto nie było zjedzone. W zeszłym roku na święta bożonarodzeniowe robiłam to ostatni raz, ponieważ w lutym minął rok od kiedy nie jem glutenu. Na święta wielkanocne prawie zostałam zagoniona znów do roboty, jednak nie dałam się. Kiedy mam styczność z mąką pszenną automatycznie zaczyna mnie wszystko swędzieć.

Wszyscy są nerwowi

Cała moja rodzina jest w gorącej wodzie kąpana. Co mogę innego powiedzieć. Wszyscy są zdenerwowani, krzyczą, kłócą się. Idealna atmosfera świąt? Nie znam, nie widziałam, nie przechodziła tędy. Może jak miałam 5 lat to było fajnie, teraz już niekoniecznie. Udziela mi się zła atmosfera w domu.

Gigantyczne kolejki w sklepach

Tłok, brak miejsca, w sklepie nie ma czym oddychać. Byłam dzisiaj w Biedronce po moje standardowe zakupy (staram się nie kupować jedzenia, które może leżeć 3 miesiące i nic się z nim nie stanie) i myślałam, że już z niej nie wyjdę. Wózków przy sklepie brakowało, między nimi nie dało się przejść, ludzie też nie wyglądali na zbyt zadowolonych. Nie dało się zrobić tych zakupów wcześniej, a nie na ostatnią minutę?

Brak zainteresowania

Mamy małe mieszkanie. Ja rozumiem, że nie da się go rozepchnąć, ale nie pamiętam, abyśmy kiedykolwiek w święta zjedli wszystkie posiłki razem, przy jednym stole. Aby nie było kłótni, tylko miła rozmowa. Aby być dla siebie życzliwym. Aby zainteresować się swoimi emocjami.

Święta – jak powinny wyglądać według mnie

Raczej łatwo wywnioskować. Powinny być przeciwieństwem tego, co się aktualnie dzieje. Spokój, kościół, rodzinne posiłki. Wspólne spędzanie czasu. Właśnie w ten sposób chcę, aby wyglądały moje przyszłe święta. Ciekawe czy uda mi się to osiągnąć?

Może zrobiło się trochę smutno, ale tak naprawdę… Czy u Ciebie jest inaczej? Pochwal się tym, że Twoi rodzice liczą się z Twoim zdaniem. A jeśli nie to życzę Ci tego, aby jednak nastąpiły pozytywne zmiany.

http://images.superfamous.com/

Mimo wszystko życzę Wam, aby te Święta były dla Was wyjątkowe. Spędźcie je z rodziną w otoczeniu spokoju i życzliwości.

A Wy? Lubicie Święta? A może wolicie Boże Narodzenie od Wielkanocy? Pochwalcie się!

Follow my blog with Bloglovin

Porozmawiajmy chwilę o ideałach

Czy osoba, która nie pisze idealnie może założyć bloga?

Czy osoba, która nie robi idealnych zdjęć, może je publikować na swoim blogu?

Czy osoba, która nie wygląda idealnie może robić sobie zdjęcia i wstawiać je na bloga?

Te i jeszcze kilka innych pytań kłębiło mi się w głowie dobrych kilka lat. Kilka lat nosiłam się z zamiarem założenia bloga i publikowania na nim różnych treści. Wciąż natrafiałam na jakieś przeszkody. Właśnie w postaci nieposiadania idealnych umiejętności do chwalenia się nimi wśród innych ludzi. W pewnym momencie nastąpił przełom. A co by było, gdyby ktoś tak niekoniecznie idealny założył bloga i pokazał, że można?

Od czego tak właściwie się zaczęło?

Kobietą idealną w prehistorii nazywano taką, która może rodzić dzieci i zaspokajać potrzeby mężczyzny.

Źródło: google grafika

Wenus z Willendorfu jest właśnie przykładem takiej kobiety. Obfite kształty, szerokie biodra, duże piersi. To właśnie one świadczyły o tym, że nie panuje epidemia, w wiosce jest dostatecznie dużo jedzenia, a także o udanych polowaniach. Nie widzimy dokładnych rys twarzy kobiety, może to oznaczać, że wygląd zewnętrzny nie był kiedyś brany pod uwagę. Kobieta nie pełniła funkcji estetycznej. Głównym żywicielem nadal byli mężczyźni, jednak kobiety także im w tym pomagały – polowały na mniejsze zwierzęta, zbierały owoce morza, orzechy czy zboża.

Gazety – na każdej stronie ideał

Kiedy biorę w ręce jakikolwiek damski magazyn od razu odkładam go z obrzydzeniem. Z każdej kartki spogląda na mnie uśmiechnięta kobieta, z idealnie równymi zębami, idealnie ułożonymi włosami, z nienaganną postawą, idealnie dobranym strojem, idealną cerą… Jest to niezaprzeczalny bodziec do chęci dążenia do ideału! Bo skoro każda kobieta tak wygląda, to dlaczego ja wyglądam inaczej? Jest to niedorzeczne. Nad wyglądem tej kobiety pracował sztab stylistów, dentystów, a także grafików.

Źródło: http://weheartit.com/s_i_m_m_a

Reklamy, a w nich…

Oglądając reklamy zastanawiam się nad ich absurdami. Tabletki na odchudzanie, która zażywa szczupła kobieta. Krem na zmarszczki używa kobieta, która nie ma jej ani jednej. Używają je kobiety, które są idealne. Siłą perswazji próbują nam pokazać, że jeśli coś zażyjemy lub użyjemy też będziemy jak one.

Czy ja również dałam się wciągnąć w chęć bycia idealną?

Może odpowiem pytaniem na pytanie – a kto nie dał się w to wciągnąć?

Kilka lat temu nie przejmowałam się swoją tuszą. Jednak do internetu wtargnął kult wysportowanej szczupłej sylwetki. Uległam modzie, chęci bycia idealną. Może wyszło mi to na zdrowie, ale nie zrobiłam tego z własnej woli. Koniecznie chciałam się upodobnić do tamtych szczupłych i pięknych kobiet, świecących na każdym zdjęciu umięśnionym brzuchem lub przerwą między udami. Owszem, schudłam. Ale byłam głodna! Chciałam jeszcze! Chciałam przypodobać się innym ludziom, być tak jak ten ideał. Całe szczęście oprzytomniałam w porę. Lubię swoje ciało takie, jakie jest. Mimo, że idealne nie jest.

Czy i wy ulegliście modzie na bycie idealnym? Co uważacie o ideałach atakujących nas na każdym kroku?

Follow my blog with Bloglovin